Κινούμενες και ρόδινες τοξίνες

Με ένα κλουβί διασχίζεις τις λεωφόρους, 

ανοίγεις δρόμους με τις ρόδες του να αστράφτουν.

Η μηχανή του σε ζαλίζει 

κι απ'το παράθυρό να αποτυπώσεις τις εικόνες δεν προφταίνεις...

Η πόλη είναι γεμάτη με ανθρώπινες κονσέρβες , 

μετακινούμαστε χωρίς να ξέρουμε πόση αρμύρα κουβαλάμε, 

εσύ όμως το υποψιάζεσαι πως μέσα σε κάθε λεωφορείο όλοι μοιάζουν κοινότυποι και απαράλλαχτα όμοιοι.

Χαζεύεις απ'τα μάτια του χωρίς να ξέρεις τι κοιτάζεις...

είναι σκιές που κυνηγάς ή τρέχεις από εκείνες να ξεφύγεις;

Δεν έχει τόση βιασύνη πια η ζωή μας, εμείς γιατί δε θέλουμε να το καταλάβουμε; 

Τα κάγκελά του είναι αυτά που σε στηρίζουν, 

έτσι που βίαια ξεφυτρώνουν στο κουφάρι του.

Το μέταλλο τους είναι απλό , λείο κι όμως το χέρι σου γαντζώνεται.

Χωρίς να θες να το χρειάζεσαι, πρέπει με αυτό να γίνεις φίλος την κατάλληλη στιγμή που το όχημα το φρένο θα πατήσει.

'Οχι με άλλους που στην ίδια μοίρα βρίσκονται , αυτοί δεν έχουν λογική για να σε φτάσουν . 

Έκαστος το νου τον έχει στη δική του στάση, το δικό του το κουμπί έχει την παραπάνω σημασία.

Είναι που μοιάζουν τα κλουβιά με του μυαλού μας τις τοξίνες, πηγαινοέρχονται και φεύγουν χωρίς ποτέ να συναντιούνται ειλικρινά οι εαυτοί μας . Παίρνω το 843 και καταλήγω σε μια νεύρωση ή από αυτή ξεφεύγω ; Αυριανό μου δρομολόγιο, κάνε μια στάση να κατέβω. 

(O πόθος έμεινε ασπρόμαυρη ταινία κι αυτό το λεωφορείο δεν πάει προς το παρελθόν)