κι αυτά τα δάκτυλα μου να ντρέπονται να τις μετρήσουν,
είναι όμως σφόδρα αρνητικές όταν θα φτάσουν
λες και μου τα φέρνουν όλα αναδρομικά.
Δεν υπολείπομαι σε γκρίνια όταν το θέλω,
όπως εξίσου τις χαρές μου δε τις πιάνεις,
κι είναι αυτή η αμορφωσιά του γύρω κόσμου
που επιδιώκει να με δει εξοργισμένο.
Χωρίς να θέλω να φανώ ποτέ πιο πάνω,
έχω το θάρρος να ζητώ το παραπάνω
που σαν ξεβόλεμα το βλέπουν και μισούν
να πουν ότι σε κάτι ξεχωρίζεις.
Αυτή η στάση με θυμώνει, να μην προτείνεις κάτι εκεί που κρίνεις
λες κι ο κόσμος όλος λαχταρά τη μίζερή σου στάση.
Ακόμα όμως τη χαρά δεν έμαθα να δίνω
πως τα παράτησα δεν έμαθε κανείς.
Χορός και πάλι έντυσε τα νεύρα και τα ξέσπασα
μακάβρια μεν αλλά γερά
τα βήματα στο χώμα.
4 σχόλια:
.... Yποκλίνομαι με δέος στην γραφή σου φίλε μου που πάντα καταφέρνει να μας αγγίζει στην ψυχή !!! καλή σου νύκτα.
Αφού σε ένα χώρο στο χώμα τα ξέσπασες,δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα!
Την Καλημέρα μου!
Τις πιο πολλές φορές στο γράψιμο ξορκίζω ότι με τρώει και ότι με πονά. Πώς φαίνονται τα λόγια μου σε μάτια άλλων , δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω, αλλά μου δίνει κουράγιο και χαρά η παρουσία σας. Ευχαριστώ :-)
Σίγουρα στον χώρο των ιστολογίων αυτό συμβαίνει Μάριε...κανείς μας δεν ξέρει πώς ο άλλος παίρνει και δέχεται τις σκέψεις μας...Είναι μαγικό όμως όταν διαβάζεις κάτι,ένα κείμενο ,μια σειρά από λέξεις και λες αυτό είναι σαν να το ζω και το συναντώ και σε άλλη ψυχή και παρηγοριέσαι ευχάριστα!!Αυτό βκαταλαβαίνω και από τη δική μου γωνιά!!
Καλό βραδάκι!!
Δημοσίευση σχολίου