Απόρρητος ο ήχος

''...Συνήθιζα να προσεύχομαι... Λέω ότι συνήθιζα να προσεύχομαι... Ναι, πρέπει να το ομολογήσω πως το έκανα. Όχι τώρα. Τότε...όχι...τόσες δυσκολίες τώρα για το μυαλό. Το να είμαι πάντα αυτό που είμαι- και τόσο όμως αλλαγμένη από αυτό που ήμουν...'' Λίγες φράσεις της Winnie που επαναλαμβάνονται στα αυτιά μου ως οι μόνες αρμόζουσες στο σήμερα. Ποιος πιστεύει ειλικρινά και πόσοι το υποκρίνονται... Ένα τραπέζι όπως του δείπνου του μυστικού δεν είναι αρκετό για να μας φέρει πιο κοντά με τις ψυχές μας. Αυτό το βαρυφορτωμένο γεύμα και αυτά τα λαίμαργα στόματα... φάτε λοιπόν από το σώμα του Εσταυρωμένου, πιείτε από το αίμα Του, σε γενναίες ποσότητες και δίχως τύψεις. Μην το τσιγκουνευτείτε γιατί ποιος ξέρει πότε θα έρθει το επόμενο τραπέζι να σας ενώσει.

Αυτές οι καμπάνες από το πρωί τριγυρίζουν στα δωμάτια και χτυπούν πάνω στις πόρτες, στους τοίχους και στα πατώματα, εξοστρακίζονται και καταλήγουν πάνω μου. Εγώ δεν έχω όμως τη δύναμη να τις γυρίσω πίσω, παρά τις καταπίνω. Καμπάνες για πρωινό, μεσημεριανό και δείπνο, πλήρες πρόγραμμα διατροφής. Μια διατροφή όμως που θες και δε θες να κάνεις, που ζορίζεις να καταπιείς μία προς μία τις μπουκιές της... Κι αν αυτές οι μπουκιές μέσα σου γίνουν ένα σώμα και σε καταπιούν οι ίδιες; Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και νομίζω η όψη μου αρχίζει να μοιάζει μπρούτζινη, γυαλισμένη, έτοιμη να γεννήσει ήχους ή να με καταπιεί.

Είναι η εβδομάδα των παθών και των λαθών,αυτή που τρέχει. Γίνονται όμως τόσα πολλά μέσα στο χρόνο μας που αυτές οι μέρες χάνονται μέσα στο πλήθος των ομοίων τους. Τα πάθη έγιναν συνηθισμένα και τώρα δεν προλαβαίνει να τους δώσει κάποιος σημασία. Ούτε κι εγώ το κάνω. Δεν το αρνούμαι πως αυτές οι μέρες με θλίβουν για τη σημασία που δεν μπορώ να τους δώσω. Γίνομαι στεγνός κι όμως τις απορροφώ σαν σφουγγάρι. Γίνομαι μεταλλικός και κουνάω το κεφάλι στο ρυθμό που μου δίνει η πλησιέστερη θρησκευτική εμποροπανήγυρις... όπως όταν βρίσκεσαι σ'ένα χωριό, τυχαίνει ή επιδιώκεις να βρεθείς σε κάποιο πανηγύρι και εκεί ακούς τους ξύλινους και τους πνευστούς τους ήχους , τα κλαρίνα και τις κιθάρες που έχουν σκοπό να σε τραβήξουν κοντά τους, να σε προσελκύσουν σαν Σειρήνες... έτσι κι αυτές οι καμπάνες. Σειρήνες που φωνάζουν και νομίζουν πως ξεκουφαίνουν... έμαθαν πια όμως οι ταξιδευτές και έβαλαν μπόλικο κερί στα αυτιά τους .