Νυχτερινά κεριά Ι

Καπνοί παντού και η φωτιά πουθενά...

αν είχαμε έστω ένα σημάδι ότι καιγόμαστε,

θα ήταν πιο εύκολο να μάθουμε το πότε

θα σβήσουν οι ελπίδες να σωθούμε.

Είναι καπνοί αυτοί που βγαίνουν από μέσα.

Όχι ότι αυτό θα άλλαζε σε κάτι την πορεία που δεν έχει επιστροφή, ούτε στο ελάχιστο δε μοιάζει το γιατί σου με το έτσι που σου απαντώ.

Κι αυτή η φωτιά συνήθισε να με ζεσταίνει,

αυτά τα βράδια του ανάμεσα σε αυτό που είμαστε

και σε αυτό που το αύριο θα μας μεταμορφώσει .

Λες και ο ήλιος που φυλάκισα στο σώμα μου, βρίσκει το χρόνο να εξατμιστεί όταν νυχτώνει και η σκέψη με καταδιώκει σε ένα μπαλκόνι.