Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Απραξία φωτός

Δείξε μου ένα δρόμο.
Έναν οποιονδήποτε δρόμο.
Πες μου πως θέλεις μαζί να τον διασχίσουμε.
Φανέρωσε μου μια κατεύθυνση που πήρες στη ζωή σου ως τα τώρα ή μίλησε μου για μια που θες να ακολουθήσουμε.Εξήγησε μου.
Δε θέλεις;
Γιατί σιωπή;
Είναι στα μάτια σου γραμμένη η άρνησή σου κι όμως τα χείλη σου τα βλέπω πως κινούνται...
Θέλεις να φύγω;
Είναι αρκετά τα λόγια που δε λες και όσο χρειάζεται εκκωφαντικά.
Μα Αν το φανάρι σου ξέχασες αναμμένο, πως περιμένεις να πειστώ πως θες να φύγω;

5 σχόλια:

SG είπε...

προσπαθούν να βρουν ο ένας τον άλλον στο σκοτάδι, ψηλαφώντας με τα χέρια τεντωμένα. πόσο διαφορετική η ζεστασιά του άλλου όταν δεν τον βλέπει. πόσο μεγαλύτερη η ανάγκη. το φως που οδηγεί μπορεί να είναι κι αυτό που καίει.
τίνος είναι η απραξία αν όχι του φωτός;
ποιος ξέρει και ποιος θέλει να μάθει;

επί λέξει είπε...

Στην απραξία πώς να συμπράξουν τα "θέλεις-δε θέλεις"; Κορυφώνεται η μοναχική μουσική συμφωνία της διαλεκτικής με μια καινούργια "πρό-ταση" σε άλλο πρόσωπο ντυμένη: "Θέλω - δε θέλω".Και μετά το ερωτηματικό. Αυτό θα κάνει το χρέος του. Όπως πρέπει. Και μετά, αν αντέχεις ακόμα,που στο εύχομαι, προσθέτεις κατά βούληση και το "να φύγω". Πρόσεξε μόνο να μη γεμίσεις τις τσέπες βοτσαλάκια-μνήμες να ρίχνεις πίσω σου...

Le Chat Noir είπε...

Απραξία φωτός...
αν το φώς δεν μπορεί να "τρέξει" τότε όλα πέρα από αυτό μοιάζουν κενά και γεμάτα σκιές. Μπερδεμένα... Σαν να αναπνέεις μέσα στο Λυκόφως, οπου εκεί ο αέρας είναι πυκνός και καυτός.



xxx

karkinos7 είπε...

Το φως πράττει τρέχοντας φωτίζοντας το θέλω και την κραυγή της σιωπής!
Την Καλημέρα μου!

marios104 είπε...

Φως γεννήθηκε αυτός, μιλιά ποτέ δεν έβγαλε.
Ήταν τα πάντα και το τίποτα, λόγο δεν είχε να σωπάσει, ούτε αφορμή για να ακουστεί. Μόνο τα θέλω των απλών και τα μη θέλω των φτωχών, μπορούσε να φωτίσει.