Μάτια ανοιχτά

Με τόσες ώρες στην οθόνη

ξεχασμένος,

περιμένοντας,

απορώ που είδα τόσο φως απ'τις κουρτίνες

να με φωνάζει να του δώσω σημασία,

να μ' αγκαλιάσει και να με πλύνει

από τη σκόνη του σπιτιού και των γραμμάτων.

Αν ήμουν δέντρο,

θα είχα δίχως άνοιξη καρπούς σκορπίσει,

γεμάτο ακαλλιέργητους αγρούς

πιστεύω το μυαλό μου,

κι όμως δε βρίσκω το χρόνο

και τη θέληση να πιάσω τα εργαλεία.

τα δάκτυλα είναι μουδιασμένα από τα πλήκτρα,

τα μάτια κόκκινα σαν δύο σπίρτα,

ανάβουν γρήγορα και έτσι σβήνουν.

Αρκεί όμως δύο βήματα

στην πόλη που αγαπώ και που με χτίζει

να θυμηθώ και να προσέξω

μία γιορτή από φρούτα κρεμασμένα

ένα κοπάδι αυτοκίνητα να τρέχουν

μία πλημμύρα θάλασσα να βρέξω τις στιγμές μου

και να επιστρέψω πιο ελαφρύς για να σου γράψω.