Ο πυρετός

Άνθη φορούσε στα μαλλιά του
κι όμως ήταν φλεγόμενη η κεφαλή του όπως ο ήλιος,
σκορπούσε δέος κι αναρίθμητα τα κλάματα
σε όσους τον πέρασαν για την καταστροφή τους.

Τον έλεγες και άνοιξη
ή όπως ήθελες να λες αυτό που απ'τη ζωή σου λείπει
ή ό,τι δεν πρόλαβες να αγγίξεις, ή ό,τι έφυγε
ό,τι το άρωμα του σκόρπισε για λίγο
κι έπειτα γέλασε βλέποντάς σε να το ψάχνεις.

Η αναπνοή του όμως μόνο με ηφαιστείου λάβα
με πυρωμένο πεζοδρόμιο
ή με την υψικάμινο του Αυγούστου
θα ήταν μιας σύγκρισης τόλμημα.

Μ'ένα δρασκελισμό πελώριο
η απόσταση ελάχιστη γινόταν όσο τα μάτια σου κοιτούσαν
κι όμως δεν έφτανε ποτέ για να σε κάψει
μόνο το φόβο πως θα'ρθεί σου διαλαλούσε.

Μπορούσες να αντισταθείς
ή δεν το σκέφτηκες
ή ήταν σαγηνευτικό να έχεις τη σκέψη
πως μόνο σε σένα κατευθύνει την ορμή του.

Κι εσύ απέμενες στου κρεβατιού σου το τελάρο
φορτίο έτοιμο στον παραλήπτη του
αδιαπραγμάτευτη του κόσμου η ανθρωποθυσία
και η δική σου πλησμονή.