Ανυπάκουοι χρόνοι V

... έρχονται πρόσωπα, σε γυρεύουν εκεί που σε άφησαν,

δεν το σκέφτονται καν το ενδεχόμενο να έχεις περπατήσει

τέσσερα, πέντε, δύο βήματα έστω.

φωνάζουν το όνομα που είχες κάποτε, μα εσύ δε γυρίζεις το κεφάλι να τους δεις,

δεν το αναγνωρίζεις πια.

Σ'αυτούς τους ανθρώπους αφιερώνεις το φως της μέρας

με την ελπίδα να είναι αυτό που θα τους ανοίξει τα μάτια.