Το νανούρισμα

Ξυπνάς και κοιτάς ένα ρολόι που δε σου δείχνει αυτό που θες να δεις , γιατί ποτέ δε σε υπολόγιζε ο χρόνος - και γιατί να το κάνει όταν κι εσύ τον σπαταλάς ; - και δεν είχες τη δύναμη να τον επηρεάσεις. Ξυπνάς . Αυτό είναι το βασικό και από κει ξεκινούν όλα. Είναι πρωί ; Είσαι εσύ; Όλα θολά ακόμα και για τόσες απλές ερωτήσεις. Τα χέρια σου απλώνονται και φτάνουν το ταβάνι . Τα πόδια σου χτυπούν στον μπροστινό σου τοίχο. Είσαι εκεί ; Δεν είναι οι διαστάσεις σου αυτές , ούτε το σώμα σου μπορεί να τις αντέξει.

Τι έγινε και βίωσες μια τέτοια αλλαγή; Αν προσπαθήσεις να θυμηθείς, μέχρι χτες ήσουν φυσιολογικός.... Ήσουν; Δεν είσαι ικανός για τέτοια αναρώτηση, το δωμάτιο αρχίζει να γεμίζει ρωγμές και τα σκεπάσματα δεν σε προστάτευσαν ποτέ, ούτε όταν παιδί περίμενες να σε παρηγορήσουν σε μια καταιγίδα, τότε που χωνόσουν όλο και πιο βαθιά μέσα στον κόσμο τους. Τα τινάζεις και να σηκωθείς προσπαθείς ... είναι ο κόπος σου μάταιος ή δε βρίσκεις κάπου να πιαστείς, να στηριχτείς, μια αφορμή να σηκωθείς από του ύπνου το τραπέζι;

Είσαι εσύ; Μήπως σε όνειρο ακόμα ταξιδεύεις και ό,τι δήθεν σε φοβίζει είναι ακόμα ένα πιάτο να γευτείς προτού ξυπνήσεις; Είναι από εκείνες τις στιγμές που όλα γίνονται σκοτάδι. Μα επιτέλους τι ώρα είναι; Γιατί κανείς δε σε αναζήτησε ως τώρα; Είναι για αυτό που τώρα τα άκρα σου ψηλώνουν, για να σε δουν όσοι ως τώρα σε αγνοούσαν. Οι πιθανότητες γλυκά σε καταπίνουν και έχουν μια δύναμη που εσύ ποτέ δεν είχες. Ή δεν τη γνώρισες.

Τα αυτιά σου τώρα έχουν γεμίσει ένα νανούρισμα και τίποτα άλλο δε σου επιτρέπουν να ακούσεις. Αυτή η φωνή, είναι χροιά που τη φυλάς για ώρα ανάγκης. Αυτή η ανάγκη όταν θα θες να τη διαλέξεις , δε θα έρθει. Είναι η ψευδαίσθηση όμως τέτοια που σε θωρακίζει. Η δική σου φωνή όμως δε βγαίνει. Εγκλωβισμένη σε στρώματα φλεβών και ιστών, σε λυγμούς και άναρθρες κραυγές, ίσα που ακούγεται πίσω από το νανούρισμα που όλο και δυναμώνει την ένταση στα αυτιά σου. Σαν να το βλέπεις να αποκτά σάρκα και οστά , να ρίχνει τα τείχη από γύρω σου , να σου απλώνει το χέρι και τότε μόνο να βλέπεις τις ακτίνες του ήλιου να γλύφουν τα βλέφαρά σου.

Είναι πρωί και μόλις ξύπνησες. Στις σωστές σου διαστάσεις και για τους λόγους που αναρωτιέσαι αν είναι οι σωστοί . Τα χέρια και τα πόδια σου ίσα που προεξέχουν κάτω από την κουβέρτα, κανένας τοίχος δεν απειλεί να σε γκρεμίσει κάτω. Κανείς δε βρέθηκε να σε βοηθήσει, γιατί δεν τον χρειάστηκες, προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου. ΌΛΑ ήταν ένα όνειρο, μια ψευδαίσθηση. Το νανούρισμα όμως ακόμα ακούγεται.