Μια Δευτέρα όλο μπογιές

Κοιτάζοντας ψηλά ο ουρανός θυμώνει

για ένα θράσος που δεν έχω μα δεν το ξέρει

και για τα μάτια μου που χρωματίζω κίτρινα...

το κεφάλι ακολουθεί την κίνηση του λαιμού

και το μυαλό σιγοτραγουδά τη μελωδία της Δευτέρας...

όλοι βιάζονται να πάνε εκεί που κανείς δε τους θέλει

κι όλα τα πρόσωπα σκυφτά και έτοιμα να σκιστούν χαρτόνια.

τα παιδικά μου όμως βήματα πάνε ανάποδα

μπερδεύω ακόμα το δεξί με το αριστερό

σε μια χορογραφία που τη μαθαίνω μόνος

και παρατηρώ από τριγύρω πόσο θα μοιάζει άγαρμπο

ένα περπάτημα στους δρόμους από μένα.

ακόμα και αν συννεφιάσει θα το ζωγραφίσω το χρώμα

σε πρόσωπα , σε τόπους και σε τζάμια,

θα του γελάσω δύο φορές,

μία για να τρομάξει και μια από περιέργεια

να δει πώς μοιάζουν οι άνθρωποι όταν φωνάζουν στο χρώμα που τους λείπει.