Αδέσποτες μελωδίες

Είδες ξανά την ίδια μελωδία... και λέω είδες γιατί η υπόσταση που πήρε στο όνειρό σου ήταν τόσο ορατή, τόσο χειροπιαστή. Αυτή η μελωδία γιατί σε ακολουθεί και γιατί δε λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό σου; Σήμερα πίστεψες πως ήσουν ικανός σχεδόν να την ανασυνθέσεις με το ξύπνημά σου. Όμως δεν είσαι αρκετός για αυτό. Σου λείπει η συγκέντρωση για να το καταφέρεις.

Αυτό που διαφοροποιούσε όμως το αποψινό όνειρό από τα προηγούμενα, ήταν η ύπαρξη ενός άλλου προσώπου . Αυτός ο ζητιάνος που εμφανίστηκε μπροστά σου με μια βαλίτσα στο χέρι, άρπαξε τη μελωδία από τα χείλη σου και εσύ προσπαθούσες σε ολόκληρο όνειρο να τον προλάβεις, να τον παρακαλέσεις να σου την επιστρέψει. Ήταν τόσο συγκινητική η παρουσία του, που δεν μπορούσες να του κάνεις κακό. Ρακένδυτος, με μια έκφραση πόνου στα σκοτεινά του μάτια και ένα σουλούπι ατροφικό, λες και είναι αδύνατον να στέκεται στα δύο του πόδια ακόμη. Αυτός ο ταξιδιώτης , έκρυβε κάτι παραπάνω, σήμαινε κάτι παραπάνω.

Ίσως περνάει από όνειρο σε όνειρο και στη μικρή του βαλίτσα συλλέγει τις μελωδίες που ξεφεύγουν από την αντίληψή μας και τις αγκαλιάζει. Ίσως θα έπρεπε να ρωτήσεις τους ένοικους από τη διπλανή πολυκατοικία ή τους κάτω ορόφους αν παρατήρησαν να τους λείπει κάτι , ίσως πάλι όχι, να μην πρέπει να τους ανησυχήσεις. Εκείνος φαίνεται τις χρειάζεται περισσότερο και είναι σίγουρο θα τις προσέξει παραπάνω.

Τώρα που το σκέφτεσαι, δε θα έβρισκες χρόνο να την τραγουδήσεις, θα έπρεπε να προλάβεις να δουλέψεις, να δεις οικογένεια και φίλους, να μελετήσεις, να διαβάσεις, να γράψεις...Ναι, ας μη σου επιστρέψει τη δική σου μελωδία, δεν το θες πια. Όπως όμως θα περάσει και πάλι από τη γειτονιά σου, ας τη φέρει μαζί του ζεστή , αστόλιστη και καθαρή ένα βράδυ, να τη σιγομουρμουρήσεις.