Λιγότερο στην πτήση μαθητής

Θυμάμαι να πετάω , δε θυμάμαι όμως τα βλέμματα των ανθρώπων να με κοιτούν , ούτε οι δείκτες των χεριών τους να με σημαδεύουν κι ας το ήθελα, όχι από θαυμασμό να γίνεται αλλά για να μπορούσα τώρα να ζητήσω μιαν επιβεβαίωση πως ναι, ήταν αλήθεια τότε που πετούσα, ήταν οι μάρτυρες μαζί μου και έχουν λόγο να το υποστηρίξουν. 
Ίσως να ήταν όνειρο πως πέταξα ή να μην έχει ο άνθρωπος πολλές φορές τη δυνατότητα να πράξει αναλόγως με πουλί. Κι αν είχα γεννηθεί με φτέρωμα και έλξη προς τα πάνω, νομίζω τώρα η βαρύτητα με κάνει να μη κινώ τα βήματά μου ούτε για λίγο.
Παρατηρώ όμως πολύ, κοιτάζω γύρω μου τους άλλους όμοιούς μου, παραμονεύοντας να δω αυτοί πώς ζούνε, συμβιβασμένοι με την πεζή μας διαδρομή ή μοναχά απροετοίμαστοι να την αφήσουν πίσω τους; Έστω και έναν τους αν δω πως τάχα ανασηκώνεται από το έδαφος, έχω το φόβο πως θα τρέξω να του φορτωθώ στην πλάτη, να απειλήσω να τον ρίξω αν δεν με πάρει ως τα ψηλά μαζί του. Σαν όνειρο θα ήταν κι ας ξέρω πως τη δύναμη δεν έχω να το κάνω.
Θα ήμουν βάρος και προσωρινά ουράνιος, αν μέσα δεν κατόρθωνα τις μηχανές να βάλω μπρος σύντομα θα κατέληγα να πέφτω. Άπτερος κι αναπόδραστος... είναι οι λέξεις τόσες πολλές που με ζαλίζουν, ακόμα κι αυτές με δύναμη στροβίλου αποδεικνύουν την υπεροχή τους απέναντί μου, έχουν τα φτερά και την τόλμη και πετούν... Τόλμη χρειάζεται ή μόνο σκέψη; 
Η σκέψη έρχεται όταν τα πόδια μου λυγίζουν όχι από δύναμη αλλά αδυναμία. Παιδί ήμουν όταν το πρωτοσκέφτηκα, όταν εκδήλωσα αυτήν την αδυναμία να ανεχτώ το χώμα ισόβιο φιλί στα πόδια μου. Τι κι αν στα μάτια της ορκιζόταν έμοιαζα ότι μια μέρα θα πετούσα και το καμάρι της θα ήμουν, έφτασα ίσα μέχρι το κεφάλι της να στέκομαι , ο γιος κάποτε θα έπρεπε να ήταν πιο ψηλά απ'τη γενιά την προηγούμενη.
Δε θα θελα τίποτα προς το παρόν, ούτε να φτάσω ένα βήμα παραπάνω αν δεν το αξίζω. Τι να το κάνεις το κενό αν δεν του βάλεις λίγη αξία να το βάψεις... Θα ήθελα μονάχα να θυμηθώ πως το μπορώ, πώς έχω μέσα μου τις οδηγίες πτήσης.