Ανάπηρες συμμετρίες

...ένα παιδί ήμουν όσο τολμώ να θυμηθώ

με συμμετρίες ανάπηρες

και αποτελέσματα αμφίβολα...

σαν έργο μισοτελειωμένο ή σαν μια πίστη που δεν οδηγεί στο θαύμα.

Τούτο το κλάμα όμως πλένει τα σκοτάδια

και αναπνέουν πάλι νέες προσδοκίες.

Υπάρχω ; Περπατώ ;

Σε τόση ακινησία τι οδήγησε τις πράξεις ;

Είναι καλύτερη η σκιά

ή στην αλήθεια πρέπει να παραδοθείς ;

Αυτάρεσκα μηνύματα κι όμως δε φτάνουν ως τα αυτιά μου,

είναι μεγάλη απόσταση από τη σκέψη ως τα πλήκτρα.