Σάββατο με Δευτέρα

Δεν είμαι σίγουρος αν έχω κάτι να πω. Όπως όλοι θέλουμε το χρόνο να περάσει κάποιες στιγμές και να τον κοιτάξουμε από απόσταση. Μάλλον τώρα άρχισε το σώμα και το μυαλό να τεμπελιάζει. Ή να μη βρίσκω τόσο νόημα να γίνομαι παιδί τόσο συχνά, να ψάχνω τα όνειρά μου, να διηγούμαι τους φόβους...ή όλα αυτά μαζί ή τίποτα από αυτά να μην ισχύει. Έτσι θα υποσχεθώ να μη σκαλίσω τίποτα απόψε που να πονάει, να μη γράψω τίποτα ''κομψό'' σαν κείμενο ή να ποτίσω μελωδίες τις λέξεις σαν τραγούδια να ακούγονται . Θα κλείσω τα μάτια - κι αφού ακόμα πληκτρολογώ και δεν νοείται να το κάνω εκ παραλλήλου- και θα φέρω στο νου μου αυτά που ένιωσα αυτές τις  μέρες.

Είδα πρόσωπα πολλά, φίλους καλούς,παλιούς και νέους, που βρήκα χρόνο να τους αφιερώσω. Χαλάρωσα γιατί δεν χρειάζεται να προσποιούμαι κάτι σ'αυτούς ή να με βρίσκουν σε υπερένταση να ετοιμάζω κάτι νέο, τους είδα και με είδαν καλοκαιρινό . Κουβέντες πάνε κι έρχονται, για ποτό στο Φάληρο με τη Μαρία να μιλάμε για το αν υπάρχει θεός και γιατί ο άνθρωπος να ξεχωρίζει από τα άλλα όντα,λύση να μη βρίσκουμε και όμως το νόημα να ψάχνουμε και οι δύο μας στη διαδρομή. Σε συναυλία στην Τεχνόπολη να ακούμε με τον Νίκο την Ελεωνόρα στο μικρόφωνο, να εντυπωσιαζόμαστε πόσο καλή φωνή στα αλήθεια έχει και να αναρωτιόμαστε για τα μυαλά τα τόσο καμένα που υπάρχουν γύρω μας και για ποια κρίση να γεμίζει γκατζετάκια το ντουλάπι μας και κινητά κι ακίνητα . Εγώ να λέω περί καύσης των νεκρών και ότι  θα θελα να είναι το δικό μου τέλος έτσι.Και το τραγούδι και ο απολογισμός, να αναρωτιόμαστε πώς πέρασαν τα 5 χρόνια που μας χωρίζουν από τη μέρα που παρουσιαστήκαμε φαντάροι, τι άλλαξε στις ζωές μας και σαν επέτειος η νύχτα αυτή μας έλαχε μας ξάφνιασε. 


Για μπάνιο στη Σαλαμίνα που είναι πια δεύτερη φύση , με το Σπύρο να κοιτάζουμε ζευγάρια που ο χρόνος τους κατάντησε αμίλητους , δίπλα ο ένας στον άλλο να χαζεύουν και να μη δίνουν σημασία στη ζωή τους που κυλά.Αυτό είναι τουλάχιστον τρομαχτικό, τα αμίλητα ζευγάρια που δεν έχουν τι να πουν παρά το φόβο τους μοιράζονται. Και σε άλλο πλάνο ένας κήπος εθνικός, καθιερωμένη βόλτα σε μια απέραντη για μένα αλάνα να γιορτάσω, να ψάχνουμε τους αριθμούς των έργων της Βάνας Ξένου πάνω σε κίτρινες ταμπέλες και να γυρίζουμε ξανά στα ίδια σημεία. Να τσαλαβουτάμε τα χέρια στο ρυάκι. Να γελάμε με δύο κοριτσάκια που ταΐζαν στο στόμα τα μικρά αυτά πλάσματα που λέμε κατσικάκια μακαρόνια από το σακουλάκι, αυτά να τα μασάνε όλο χαρά, να τους δίνω κι εγώ αυτό το κέρασμα και να μου γλύφουν τα δάκτυλα. 

Να αγκαλιάζω τον Ρεξ, ένα από τα αδέσποτα του κήπου και να μη θέλω να τον αφήσω, ο Σπύρος να με βγάζει φωτογραφίες κι εγώ να θέλω τόσο ένα σκύλο στη ζωή μου. Να καταλήγουμε μπροστά σε ένα από τα εκθέματα και ξαφνικά όλα να μπαίνουνε στη θέση τους. Πολλές στιγμές το ένιωσα αυτό, κάτι να έρχεται ακριβώς τη στιγμή που το ήθελα, να ταιριάζει την περίοδο που το μελετούσα. Σε μια πλατφόρμα από μπρούντζο απλωμένες οι μορφές που μοιάζουν με ανθρώπινες και σε κατεύθυνση διαφορετική η καθεμία να κοιτάζει. Άλλες φιμωμένες, άλλες με δεμένα μάτια, άλλες να χαμογελούν, να θλίβονται, να υποφέρουν κι όλες ακρωτηριασμένες σχεδόν, να δείχνουν μόνο το σώμα από τους ώμους και πάνω. Και όπως φαίνεται σε ένα ποτάμι να κυλούν , να μου κολλάει στο μυαλό πως έτσι είμαστε ρε φίλε, αυτά τα πρόσωπα είμαι εγώ, οι φίλοι και οι γύρω μου γνωστοί κι αυτό το ποτάμι ζωή το λέμε κι αυτό μας κρατάει μαζί κι ας κοιτάζουμε αλλού. Αδυνατώ να συνεχίσω. Θυμάμαι μόνο την αίσθηση του Ρεξ στα χέρια μου. Αυτός δεν ήταν στο ποτάμι κι όμως πολύ θα το ήθελα.