Και ξαφνικά μαζεύτηκαν τόσες πολλές υφασμάτινες οσμές
λες και θα μπορούσαν όλες να μιλήσουν για πρόσωπα που σε άφησαν
με ένα κομμάτι πανί να τους θυμίζουν
και μ'αυτό αγκαλιά να κοιμάσαι πρέπει.
Δε ζητάς να φορέσεις ούτε μια από αυτές τις μπλούζες
μοναχά να την αγγίξεις
και μετά να τη χαρίσεις στο παρελθόν σου που κοντεύει να γίνει μέλλον σου.
Βλέπεις γύρω σου τόσα ανθρώπινα παρόντα
λερωμένα και σε μπλούζες γαντζωμένα που φοβάσαι
να υποστηρίξεις πώς η δική σου εξάρτηση είναι από δέρμα
και η οσμή που λαχταράς έχει φλέβες και μάτια.
ίσως κάποτε μπορέσεις την οσμή της να μυρίσεις.
μέχρι το τότε απλώνεις,
μανταλάκια ξύλινα
σκοινιά συρμάτινα
και χέρια που τρέμουν μη το σκίσουν κατά λάθος το παρόν σου
έτσι δειλά που το στριμώχνουν δίπλα στων άλλων
τα υγρά υφασμάτινα παράπονα...
.jpg)
υπέροχη Ελένη Βιτάλη σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου
και μουσική Νίκου Αντύπα
που δε στεγνώνουν εύκολα.
5 σχόλια:
πολυ καλο !!!!
Όχι δεν θέλω να φορέσω καμιά από αυτές,
ποτισμένες είναι με αναμνήσεις
Δεν μπορώ όμως να επιλέξω κάτι διαφορετικό
Είτε το θέλω είτε όχι,
επηρεάζουν το παρόν μου και το μέλλον μου
Ο Miguel Piñero άλλωστε είχε πει πως το μέλλον είναι το παρελθόν που ξανάρθε από άλλη πόρτα...
Πολύ όμορφο κια αλληγορικό.
Καλή σου νύχτα
Κείμενο και η φωνή της Βιτάλης πόσο καταπληκτικά δεμένα είναι!
Την Καλημέρα μου.
@the boy with the arab strap : Σε ευχαριστώ!
@Sweet truth : Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω παραπάνω με τον ποιητή, άλλωστε η ίδια η ζωή μας επιβεβαιώνει πάντα σε αυτό. Καλημέρα σου!
@karkinos7 : Καλημέρα φίλε μου και σε ευχαριστώ!
πήγες πιο αργά από εμάς αν κρίνω από το σκότος στις φωτογραφίες. Μία από αυτές που βλέπω στις φωτό είναι ενός πολύ καλού φίλου. Καλό σου βράδυ!!!
Δημοσίευση σχολίου