Βήματα

Άλλη στιγμή θα σου μιλήσω για το διήμερο και την απόδραση εκτός της πόλης. Τώρα είναι αυτό που θέλω να μαρτυρήσω κι ας το ξέρεις ήδη πριν από μένα - έχει ένα γούστο να συγκεντρώνω τις σκέψεις που δεν πρόλαβες να κάνεις και να στις πετάω μπροστά σου. ( Το γούστο είναι ότι δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις αλλά εμένα πάλι αυτό μου αρκεί.) Θυμήθηκα λοιπόν, χθες αργά στην παραλία όπως ξαπλώσαμε στην άμμο μετά το βραδινό μας μπάνιο, να σου μιλήσω για την πρώτη μου στιγμή που όρισα στο μυαλό μου ως παιδική ανάμνηση, για τότε που χάθηκα από το χέρι της μητέρας και έψαχνα να το βρω γύρω μου κι όλο μπλεκόμουν σε θεόρατα σώματα κι ανάμεσα σε πόδια που ορθώνονταν μπροστά μου. 

Αυτή την αίσθηση και να ήθελα δε θα μπορούσα να την επαναλάβω, ενός βλέμματος που κοιτώντας γύρω του βλέπει τα πόδια των ενηλίκων . Και έτσι κατάλαβα πώς όσα χρόνια κι αν περάσουν πάλι τα πόδια των ανθρώπων θα λογίζονται ως τα σημαντικά τους άκρα, τα βήματά τους θα θυμώνω αν διστάζουν και αντιθέτως χαίρομαι με τις σωστές πορείες τους. Για δρόμους, μονοπάτια, τρικλοποδιές, μικρές ή μεγαλύτερες δρασκελιές,για μετέωρα ή αποφασιστικά, βιαστικά ή αργά, πολλές είναι τελικά οι λέξεις και τα νοήματα που μπλέκουμε για να μιλήσουμε για το προφανές, τις ζωές μας.

Είναι ίσως γιατί την κατακτούμε τελευταία αυτή την κινητικότητα κι άλλος στον ένα του άλλος στον δεύτερο του χρόνο, που τη θεωρούμε ύψιστης σημασίας και όση αναμονή έδειξαν οι γονείς να μας δούνε να περπατάμε, όσο κι αν έκρυψαν το ''ΑΑΑ'' όταν μας είδαν να σηκωνόμαστε στα δυο μας πόδια  και να παραπατάμε τα ανυποψίαστα τα βήματα  (κάνοντας νοήματα ο ένας στον άλλον μην τυχόν τους πάρουμε χαμπάρι και χάσουμε την πολύτιμη ισορροπία), πέρασε μέσα μας αυτή η σημαντικότητα και την υμνούμε και οι ίδιοι. 

Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε αυτή η κουβέντα αλλά είχε ένα νόημα που το νιώθω δικό μου. Για τα προσωπικά μου ήθελα να πω ; Αν έχω φόβους ή αβέβαιες σκέψεις ;  Θυμάμαι πόσες φορές σκόνταψα, αυτό με κάνει πιο σοφό ή αμελή να το παραδεχτώ; Ή τα δικά σου ήθελα στο στόχαστρο να βάλω ; Από παλιά σου έλεγα πως θέλω να σε δω να τρέχεις στη ζωή σου κι εννοούσα να μου κρατάς το χέρι να μη χανόμαστε. (Να περπατάς αλλά να μη ξεχνάς να με κρατάς.Και πες μου το και θα τρέξουμε όσο κανείς.) Είναι τα βήματα οι κορμοί μας κι εμείς απολαμβάνουμε ό,τι μέχρι εμάς κατορθώνει να φτάνει από το χώμα. Αν πέσουμε, ας πέσουμε παρέα τουλάχιστον και μεγαλοπρεπώς. Έλεγα λοιπόν να συγχρονίσουμε το βήμα μας.Και από τη σκέψη την παιδική φτάνω στην ενήλικη . Και να που η κίνηση των κάτω άκρων συνεξαρτάται από των πάνω. 

(Το σκίτσο ακολούθησε της κουβέντας όπως πολλές φορές τα λόγια μας ακολουθούν των πράξεών μας. )