Σχέσεις παραμυθένιες

Tα παραμύθια κάποτε είχαν τους ρόλους τους ξεκάθαρους : αυτόν εκεί τον βλέπεις; Είναι ο κακός ο λύκος. Εκείνη εκεί ; Η κακιά η μάγισσα. Και όλοι φυλάγονταν με σύνεση από το κακό τους το όνομα που ακολουθούσε τη μορφή τους. Και όσοι από απροσεξία ή από δόλιο παιχνίδι της μοίρας δεν πρόσεξαν κι έπεσαν στην παγίδα τους, τουλάχιστον και πάλι η φήμη των κακών αυτών φιγούρων τους έσωζε από βέβαιο θάνατο (το σάπιο μήλο, η ακίδα που τρύπησε το χέρι, τα γαμψά νύχια, όλα υπήρχαν στο ρεπερτόριό τους και όλα επιτρέπονταν σε αυτά τα παραμύθια και πόσα ακόμα δε μας διάβασε κανείς για να μη μας φοβίσει παραπάνω).

Παραμύθι :  ψέμα / δάσος / άδικο / πίστη

Κάποτε τα παραμύθια είχαν αρχή και τέλος, ξεκινούσαν με λιακάδες και δεν τελείωναν μέχρι να τις βλέπαμε πάλι στα κεφάλια μας να επιπλέουν. Είχαμε τη μια φορά, την απροσδιόριστη που άθελά της έδειχνε πως μόνο μια φορά συνέβη και τον έναν καιρό τον ασαφή, του κάποτε σαν να λέμε. Αλλά και κανείς δεν απορούσε, ούτε ζητούσε διευκρινήσεις, αρκεί να ήταν μακρυά από εμάς (γιατί γνωρίζαμε από πριν πως παραμύθι χωρίς δράκο δεν νοείται, οπότε τι να το κάνουμε να ξέρουμε το πότε, αφού ποτέ δε θα θέλαμε να το φτάσουμε;) Εκεί λοιπόν που όλοι ζούσανε καλά κι εμείς καλύτερα, λες και κάναμε ευχή να πιάσει, όλα ήταν πιο ασφαλή και τακτοποιημένα, κουτάκια στοιβαγμένα δίπλα στο άλλο. 

Ασφάλεια : ψευδαίσθηση / κουμπί / ετοιμοπόλεμος / αγκαλιά

Τώρα τα παραμύθια δεν τα λέμε με την ίδια ευκολία στα παιδιά όσο τα λέμε στους εαυτούς μας και στους γύρω μας. Τώρα δεν έχουμε καθορισμένη αρχή , ούτε - δυστυχία κι αυτό να το τονίζω - τέλος που να ξέρουμε πότε θα φτάσει να μας λυτρώσει. Τώρα δεν έχουμε ευδιάκριτα σημάδια των κακών προσώπων, κυκλοφορούν ανάμεσά μας όλοι οι λύκοι , οι μάγισσες, τα μήλα τα δηλητηριασμένα κι εμείς μαζί τους πορευόμαστε. Κι όταν κάποια στιγμή μάθουμε τα λόγια τους τι ψέμα είναι ποτισμένα και πόσο από αυτό έχουμε εισπνεύσει, δε γινόμαστε καλά, ούτε καλύτερα. Χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας . Κι αν ξέραμε στα σίγουρα να πετάμε, χαλάλι αυτή η γη να υποχωρήσει. Όταν όμως δεν έχουμε φτερά το χάος είναι απύθμενο στην πτώση.

Αδυνατώ : να βρω τις λέξεις να δηλώσω μια σύγχηση, άλλα να πιστεύω και άλλα να μαθαίνω.

Μακάρι να είχα ένα παραμύθι στα χέρια μου να δω τις οδηγίες χρήσης του, δεν μπορεί κάπου θα είναι γραμμένες, κάπου που να λέει τι να κάνω σε περίπτωση που μαζευτούν πολλοί και ξαφνικοί κίνδυνοι μπροστά μου. Αρκεί να αρχίσω τα ξόρκια; Μήπως έτσι θα πέσουν οι μάσκες και βγάλω μιαν άκρη, ένα νήμα να με οδηγήσει στο φως; Όταν ανάμεσα σε δυο πρόσωπα ακούς μια ιστορία , είναι σίγουρο ότι θα την ακούσεις διαφορετική από τον καθένα, αλλά όταν κι εσύ είσαι μέρος σε αυτή την ιστορία, δε σου αρκούν οι πολλές οπτικές, θέλεις την αληθινή. Κάποιος παραποιεί, κάποιος όχι, ίσως και οι δύο, ίσως κανείς. Ίσως με όλα τα τραγούδια να ξεχνάω και να ηρεμώ. Αλλά θέλω και να θυμώσω. Δεν είμαι χάρτινος εγώ. Είμαι;